U nastavku našeg današnjega članka, govorićemo o jednoj estradnoj ličnosti, a koja je bila posebna na sve moguće načine…..
Poznata kao „Kraljica šansona“, Édith Piaf ostavila je neizbrisiv trag u svijetu muzike, iako je njen život, prekinut u ranih 47 godina, bio ispunjen bolom i tragedijama. Rođena kao Édith Giovanna Gassion u pariškom naselju Belleville, njen dolazak na svijet bio je gotovo jednako dramatičan kao i njen kasniji životni put. Njena majka bila je prostitutka, a otac ulični zabavljač i akrobat, što je ostavilo dubok uticaj na mladalačke godine Édith.
Nakon što je kao beba pronađena napuštena na stepenicama jedne zgrade, Piaf je veći deo djetinjstva provela kod bake u Normandiji. Upravo tamo je odrastala u bordelu, okružena ženama koje su bile dio te specifične sredine. Ovi rani trenuci bili su oblikujući za njen pogled na život, ljubav i umjetnost, ostavljajući u njoj duboku emotivnu ranu.
Već u tinejdžerskim godinama, Piaf ulazi na turbulentan životni put. Zaljubljuje se u Eugénea „Lula“ Diponta, sa kojim ima kćerku Marcellu. Nažalost, tragedija je brzo zadesila porodicu – Marcellina smrt od meningitisa duboko je potresla Édith i oduzela joj želju za majčinstvom do kraja života. Bol i gubitak postaju temelj njene emocionalne dubine, koju će kasnije prenijeti u svoje nezaboravne pjesme.
Njeni prvi muzički koraci bili su ulični nastupi, ali sudbina joj se osmjehnula kad ju je primijetio Louis Leplée, vlasnik poznatog kabarea. On joj je dao nadimak „La Môme Piaf“ što znači „Mali vrabac“, zbog njene sitne građe i visine od svega 1,42 metra. Zahvaljujući Lepléeu, 1935. godine snima svoj prvi singl, a već godinu kasnije sa pjesmom „Les Mômes de la cloche“ počinje njen meteorski uspon na francuskoj muzičkoj sceni.
Tokom Drugog svjetskog rata, Piaf je dosegnula vrhunac popularnosti. Poznati pisac Jean Cocteau napisao je za nju pozorišni komad „Le Bel Indifférent“, čime je dodatno potvrđen njen status umjetnice izuzetnog talenta i dubine.
Njene najpoznatije pjesme – „La Vie en rose“, „Hymne à l’amour“, „Milord“ i „Non, je ne regrette rien“ – postale su neizbrisivi simboli emocija kao što su strast, tuga i unutrašnja snaga. Svaka od tih pjesama nije bila samo muzičko djelo – one su bile svojevrsne ispovijesti, iskreni uzdasi duše.
Privatni život Édith Piaf bio je ispunjen patnjom i tragičnim ljubavima. Njena najpoznatija i najdublja ljubav bila je prema boksaču Marcelu Cerdanu, koji je nastradao u avionskoj nesreći. Piaf se do kraja života osjećala krivom za njegovu smrt, što ju je odvelo u vrtlog ovisnosti o alkoholu i morfiju – njenim jedinstvenim bijegom od bola kojeg nije znala kako drugačije da ublaži.
Uprkos svim iskušenjima, nikada nije odustajala od muzike. Bila je u braku sa Jacquesom Pilsom, a kasnije se udala za mlađeg pjevača Théa Sarapu, koji joj je pružio potrebnu emotivnu podršku u posljednjim godinama njenog života. Tijekom tog perioda preživjela je dvije teške saobraćajne nesreće koje su dodatno narušile njeno zdravlje i produbile ovisnost, ali ni jedna fizička bol nije je spriječila da se vrati na scenu. Jednom je izjavila: „To je najljepši način da izvršim samoubojstvo.“
Édith Piaf preminula je 10. oktobra 1963. godine na francuskoj obali, svega jedan dan nakon smrti svog dragog prijatelja Cocteaua. Sahranjena je na znamenitom groblju Père-Lachaise u Parizu. Njena smrt izazvala je val tuge – grad je stao, a hiljade ljudi okupile su se da odaju počast ženi čiji je glas doticao sve društvene slojeve. Poznati pjevač Šarlo Aznavur je komentarisao da taj dan Pariz nije bio isti, jer je bio obavijen dubokom tugom.
Posljednja Piafina pjesma bila je „L’Homme de Berlin“, snimljena iste godine. S njenim odlaskom završila je jedna era – era muzike koja je govorila jezikom čistih i sirovih emocija, ne poznajući granice između tuge i ljepote.
Danas, u Parizu postoji muzej posvećen Édith Piaf, a njena misao i dalje živi: „Živjela je svoje pjesme. Svaka pjesma bila je priča koju je pričala publici.“ Piaf nije bila samo pjevačica – ona je bila simbol borbe, ranjivosti i istinske umjetnosti. Njene pjesme još uvijek odzvanjaju ulicama, scenama i srcima ljudi, podsjećajući nas da iskrenost, emocija i glas duše nikada ne izlaze iz mode.
