- Tito je postao poznat kao vođa Partizanskog otpora protiv nacističke okupacije Jugoslavije tokom Drugog svetskog rata. Organizovao je i predvodio Narodnooslobodilačku vojsku koja je bila sastavljena od partizana, koja se borila protiv nemačkih okupatora i njihovih domaćih saveznika.
- Tito je postao simbol otpora, borbe za slobodu i narodni sovjetski model, ali je istovremeno bio i ključni vođa koji je sprečio dominaciju Sovjetskog Saveza na Balkanu.
- On je, zajedno sa svojim vojnim i političkim saveznicima, uspeo da oslobodi većinu Jugoslavije i stvori jedinstvenu socijalističku federaciju.
Film „Skupljači perja“ je doživeo svoju premijeru u Puli, a nakon projekcije organizovano je druženje glumaca sa visokim državnim zvaničnicima, među kojima je bio i Josip Broz Tito. Među prisutnima bio je i Bekim Fehmiu, glavni glumac ovog kultnog filma. Iako je bio uzbuđen zbog gužve, Fehmiu je ipak ušao u zgradu jer su mu, uz pomoć, obezbeđena dva mesta – jedno za njega i jedno za njegovu suprugu, Branku. Ova mesta su bila posebno locirana, u neposrednoj blizini samog Tita.
Nakon što je njegovoj supruzi Branki pružena prilika da razgovara sa maršalovim ličnim lekarom, Fehmiu je imao razgovor sa „drugom Veselinovom“, partijskim članom. Veselinov mu je rekao da treba da naglašava svoj albanski identitet, posebno u kontaktima sa štampom. Iznenađeni Fehmiu je pitao da li je to zaista važno, na šta je Veselinov odgovorio da treba afirmisati albansku kulturu u Jugoslaviji.
Tito je, nakon što je čuo ovaj razgovor, intervenisao, izgovarajući: „Pustio to. Boga ti, dobar si dobar. Ljićiš mi na Beljmonda…“ Bekim se nasmejao i uzvratio: „Šta biste rekli, druže Tito, da ste mene gledali pre Belmonda?“ Na to je Tito odgovorio sa: „Majku ti Božiju, potpuno si u pravu“, što je još više osvetlilo njihovu međusobnu interakciju.
Bekim Fehmiu je takođe imao zanimljiv susret sa slavnom glumicom Avom Gardner. Snimao je film „Dozvola za ubistvo“ u Beču, gde je glumio njenog muža, a scena u kojoj je njenoj liku zadao šamar postala je jedan od ključnih trenutaka filma. Iako Ava nije imala prethodno iskustvo sa Bekimom, njegov agent joj je pokazao slike, na kojima je ona prepoznala njega i odlučila da ga izabere za partnera u filmu. U intervjuu koji je dala za „Nedeljnik“, Branka Petrić, Bekimova supruga, otkrila je da je Ava izabrala Bekima zato što je na slici ličio na Če Gevaru, kojeg je Ava obožavala.
Dok su snimali film u Austriji, Branka je poželela da poseti Bekima, ali mu je on odgovorio da bi, ako ne može ostati dvadeset dana, bolje da ne dolazi uopšte. U to vreme Ava je imala preko pedeset godina, a Branka je smatrala da je ona starija dama, ali kasnije je shvatila da je bila pomalo naivna.
Nakon snimanja filma, Branka je razgovarala sa Avom i tokom razgovora primetila da postoji nešto više od filma u očima slavne glumice. To joj je bilo jasno nakon što je pogledala film i razumela duboku emociju koja je postojala između Bekima i Ave.
Bekim Fehmiu je, s druge strane, imao nekoliko značajnih ljubavnih veza, pre nego što je pronašao sreću sa Brankom Petrić. Pre Branke, imao je turbulentan ljubavni život, a Branka ga je uvek podržavala, bez obzira na šuškanja o njegovim neverstvima. Ovaj par je venčao u Rimu, i to dva puta. Prvi put je to bilo bez potrebne dokumentacije, dok su drugi put ponovo potpisali brak sa svim potrebnim papirima. Iako je brak sa Brankom bio dugotrajan i pun ljubavi, u njegovoj biografiji „Blistavo i strašno“ saznala je o njegovoj prevari dok je bio na snimanju sa Avom Gardner.
Ava Gardner je bila poznata po svojim burnim ljubavnim vezama, među kojima je bila i sa Frenkom Sinatrom. Sinatru je, kako se govori, Ava bila ljubav života, a s njom je imao vrlo strastvenu, ali turbulentnu vezu. Sinatrina ljubavna istorija je bila puna neverstava, alkohola i drugih skandala, dok je Ava imala sličnu sudbinu. Nakon razvoda od Sinatre, Ava je nastavila svoj život u Španiji, gde je započela erotsko i plodonosno prijateljstvo sa piscem Ernestom Hemingvejem. Njeno ljubavno putovanje se nije završilo sa Hemingvejem, već je postala ljubavnica španskog plemića, Luisa Miguela Dominguína.
U zaključku, priče o Bekimu Fehmiu i Avi Gardner nisu samo istorije glumačkih karijera, već i istinitih, ljudskih i emotivnih iskustava. Ove priče otkrivaju kako je umetnost, ljubav, i politička scena bile neodvojivo povezane, oblikujući živote ljudi koji su u njima učestvovali.
