Slavko Štimac je jedan od najpoznatijih i najcenjenijih glumaca s prostora bivše Jugoslavije. Rođen je 15. oktobra 1960. godine u selu Konjic kod Perušića, u Hrvatskoj (tadašnja SFRJ). Proslavio se kao dečji glumac još tokom 1970-ih, a karijeru je kasnije uspešno nastavio i kao odrasli glumac.
U vremenu kada se gluma neretko oslanjala više na prirodni talenat nego na formalno obrazovanje, pojavila se generacija umetnika koji su oblikovali regionalnu filmsku scenu. Jedno od najblistavijih imena tog perioda svakako je Slavko Štimac, glumac koji je već kao dete osvojio publiku svojom iskrenošću, harizmom i izuzetnim glumačkim sposobnostima. Njegova karijera započela je gotovo slučajno, ali se izrodila u jedno od najbogatijih umetničkih putovanja bivše Jugoslavije.
Priča o Slavku Štimcu počinje nenadanom posetom filmske ekipe njegovoj osnovnoj školi, koja je tražila mladog glumca za ulogu u dečijem filmu. Tada jedanaestogodišnji Slavko iz malog sela Konjsko Brdo u Hrvatskoj, bez ikakvog prethodnog glumačkog iskustva, dobio je šansu života. Debitovao je 1972. godine u filmu “Vuk samotnjak”, ostavivši snažan utisak na publiku širom Jugoslavije.
Rani uspesi i najvažnije uloge
Već naredne godine usledio je angažman u ratnom filmu “Sutjeska”, gde je tumačio ulogu kurira. Od tada, Štimčeva karijera postala je neprekidni niz uspeha. Izdvajaju se sledeće ključne tačke njegovog glumačkog opusa:
-
“Salaš u Malom Ritu” – film koji je ostavio dubok trag kod više generacija i donio Štimcu značajno priznanje.
-
“Zimovanje u Jakobsfeldu” – nastavak priče iz “Salaša”, sa istim timom iza kamere.
-
“Sjetite se Dolly Bell” – kultno ostvarenje koje je dodatno učvrstilo njegov status u filmskom svetu.
-
“Varljivo leto ’68” – delo koje je svedočilo o njegovoj sposobnosti da igra kompleksne likove.
-
“Underground” – jedan od filmova koji su dosegli i međunarodnu slavu.
Sve ove uloge dokazuju njegovu glumačku širinu, iako nikada nije pohađao Fakultet dramskih umetnosti.
Za razliku od mnogih svojih kolega, Štimac je namerno izabrao život daleko od svetla reflektora. Iako mu je popularnost bila zagarantovana, on je izbegavao javne nastupe i retko davao intervjue. Njegova prirodna skromnost i odbijanje da se eksponira dodatno su ga učinili simpatičnim publici.
Njegov privatni život bio je jednako miran. Od 1997. godine u skladnoj je vezi sa Vesnom Golubović, dok iz prethodnog braka sa slikarkom Majdom Vojniković ima sina Vida. Zanimljivo je da su obe njegove partnerke umetnice, ali Štimac nikada nije javno želeo da komentariše njihov rad.
U znak zahvalnosti za doprinos kulturi, Vlada Srbije mu je 2024. godine dodelila nacionalnu penziju. Time je stao rame uz rame sa umetnicima kao što su Aleksandar Berček, Radoš Bajić i Dejan Savić. Penzija u iznosu od 64.730 dinara mesečno predstavlja simboličan, ali važan gest države prema pojedincima koji su obogatili nacionalnu umetnost.
Slavko Štimac ostaje simbol jedne epohe u kojoj su iskrenost, talent i vredan rad bili dovoljni za uspeh na velikom platnu. Njegov životni put potvrđuje da umetnost nije nužno uslovljena diplomama, već sposobnošću da se kroz lik prenese emocija, istina i duh vremena.
Bez obzira na to što nije išao ustaljenim putevima obrazovanja, Štimac je svojim ulogama ostavio neizbrisiv trag u kolektivnom pamćenju. Njegova karijera je primer kako se skromnost i talenat mogu spojiti u liku jednog istinskog umetnika, čije delo ostaje da živi daleko izvan trajanja pojedinačnih filmova ili serija.
U vremenu kada su medijski sjaj i samopromocija često zamena za kvalitet, lik i delo Slavka Štimca podsećaju nas na ono što je autentična umetnost – tiha, duboka i nezaboravna.
